– përsëriti ai i Sigurimit. – më tha Bilal Nivica, kurse një tjetër më tha: “Lumthi Shqipëria! Se Ymer Agën e pret vasha në shtëpi, se Ymer Aga kalbet në burg. Atë prej buke. Marramendja ishte po njëlloj. Mjerisht, ata të revistës “Nëntori”, ca njerëz skematikë, nga frika për emrin tim, hoqën pjesë shumë të mira nga romani, sidomos pjesët luftarake, duke i quajtur natyraliste…! Shumë i mbyllur është, shumë i ndjeshëm. Larg. Poeti me këtë kuptueshmëri, sjell mesazhin e një uniteti shpirtëror si komb, pa ndasi krahinore, përmes një futurizmi ku: Në një poezi të tillë, gjithçka, përmes thellësisë mendimore, vjen në modernitetin poetik, përmes madhështisë të së thjeshtës, konkret dhe i prekshëm, si një përjetim, apo si një imazh. Kujtoja dramaturgët e vjetër, e të rinj. U nisa për në Tiranë dhe ia shpura Ramiz Alisë, i cili më kishte dhënë këtë ide. E shohin se përpiqem të krijoj njerëz, njerëz prej buke, po kush e di ku tjetër u rrëmon hamendja. Herë të tjera ajo i dilte parasysh si diçka e palëndët, një masë ajrore ngjyrë argjendi që largohej e afrohej. Kjo gjë më lëndonte shumë, sepse unë, secilën vepër, e mendoja dhe e hidhja në letër, me gjithë sinqeritetin e shpirtit tim. Dhe nerva…nerva. Kjo punë nuk më përshtatet, e kam të vështirë”. Komandanti prej buke, me të njëjtin zë si të modelit të gjallë në zyrat e komandës, më pyeti. E vështrova në sy. Mora kontakt me hetuesin, një djalë i ri shumë i sjellshëm. Sa bukur vijnë e rrinë në tulin e bukës, dhe sa mirë ndjehet tuli i bukës në trajtën e tyre…O Zot, si s’pushove një herë së ngushëlluari njeriun fatzi! (Albanian: Kush e solli Doruntinën?) Nëse qeveria shqiptare, nuk i hap kufijtë, nuk bashkohet me botën, por do të vazhdojë vetizolimin, ajo shkon drejt vdekjes…! Për të sgidhun misteret, që nuk i zgidh njeri, un, i lodhun e i këputun, i letë e i marrë fëmi, u mundova…Kuptova se s’ishte për mue gja, edhe at’herë kërkova një jetë tjetër në jetë. Ia di për nder Mehmet Shehut, që më hapi rrugën e shkrimit, se do të kisha mbaruar keq. Për skenarin tim, çuditërisht, nuk u fol më fare. Pyetje: – Ç’mund të na tregosh për rrjedhën e ngjaijeve sipas ndryshimeve që bëheshin? Tani jam pak më i qetë, se në kopjen e dytë, kam arritur të bëj ato ndryshime të domosdoshme, të cilat i bluaja në kokë, duke ia diktuar Arianitës. Dhe, pa asnjë dyshim, ky boshllëk, mund të zbulohet, verifikohet e plotësohet vetëm në vetmi. Sipas rrëfyesit të ngjarjeve në roman, vetë Enver Hoxha, informatori i parë dhe kryesor i Titos në Tiranë, është ai që ka dekonspiruar aksionin. Doruntina trembëdhjetë!…. Vendin e dy serbëve, me largimin e tyre, e zënë pikërisht Dule Zvërneci dhe Perikli Toto. Gurët e varrit të princit Karl Topia në manastir ishin gjymtyrët e tij të copëtuara. Filloi që me të qenët kryetar i këshillit të fshatit, pas çlirimit, tregoi atë moment natën, kur zgjodhi një nga djemtë e tij, Thomanë, ende të mitur, të cilin e mori me vete në rrugën e arratisë, me nëndetëse, drejt brigjeve të Korfuzit. Për të shuar urinë më duhej të haja njerëzit prej buke…Si gjithnjë, komandantin e burgut e haja të parin. Kështu besojmë, së paku. Kulmi artistik i parodizimit të marrëdhënieve internacionaliste midis Shqipërisë dhe Kinës motër është kapitulli “Shoqja kurvë”, i vetmi në roman pa datë të saktë, një e dhënë e lënë qëllimisht në duart e lexuesit. Ish njëherë e një mot një nënë që i kish dymbëdhjetë bij të hijshëm. Ata luftuan trimërisht dhe e udhëhoqën Luftën me mençuri, si strategë të vërtetë në krye të batalioneve, brigadave dhe më vonë të divizioneve. Në Laç, në Fabrikën e Superfosfatit, bashkë me shokun e tij, Fatos Lubonjën, në gjirin e klasës punëtore, për djalin, erdhi përsëri një zhgënjim i ri. Pirro Mani erdhi. Ndjehej i tejdukshëm përballë, ngaqë e dinte se mund të bëja ç’të doja me të, apo se, duke qenë prej buke, nuk mbante përgjegjësi ligjore? Ja, këto ditë shihja nga dritarja ime, një lumë njerëzish: shumica të rinj e të reja, madje dhe minorenë, edhe burra, edhe gra, që vraponin, disa pa këpucë në këmbë, drejt trenit, për në Durrës…! Djalin ta burgosi. Figura e Kostandinit karakterizon personin pozitiv dhe ai e mbajti besen. kur lumturinë pranë e kisha! Por unë kam ardhur këtu, në vendin tim dhe këtu do të vdes”. Vasili më tha: – Petro, vëlla! Kështu që romani “Qyteti i fundit”, u botua pa hequr asnjë presje, prandaj dhe është romani më i arritur, ndër romanet e mia. Po pse t’mos shuhesh fare në kohën tonë prej zije, o kangë, o kangë hutuese? “Nuk përgjigjem për atë tjetrin…”, shtoi pas pak. . Kështu, vetëm kur merret me portretin e pokeristes së katërt, Nexhmije Hoxhës, ndihet domosdoja për ta bërë këtë portret të saj: “Më në fund kuçedra kishte marrë pamjen e saj të plotë- dy koka, gjashtë duar dhe një karrige bosh, që mund të ishte pjesa e humbur e trupit, një bisht ose çfarëdo gjë tjetër.”. U kput, n’rrasë u përpoq…Tempulli i zi Ndriçoi, ushtini ashpër me nji herë…. Si të vdekur të paradhënë janë të gjithë ata që do të korreshin si grupe puçiste pas vitit 1975 e deri në vdekjen e Enver Hoxhës. Ai erdhi në Tiranë, shumë i revoltuar. » më tha Trandafili. Pas pak e ndjeva veten në një situatë krejt tjetër. Pra, këto ishin dy propozime që m’u bënë, për të braktisur atdheun e, për të rregulluar mirëqenien. Vala ia theu lopatën e velën ia coptoi. E si ta dinë ata se ç’është njeriu prej buke! Alfred Uçi, Sofo Lazri dhe miku im i vjetër, Dr. Shefqet Ndroqi, u përpoqën me të gjitha mënyrat në organet e pushtetit dhe të partisë, që unë të mund të shkoja e të operohesha, në një shtet tjetër evropian, më 1989, kur këtu po më rrezikohej seriozisht jeta. Edhe pse s’guxoj të mendoj keq për këtë liri të vogël, e kisha keqpërdorur. Mirëpo nga bujarët e atij vendi askush nuk e gëzoi. Vrasja e ëndrrave! Porosia e Sejfulla Maleshovës: “Kjo është parti terroriste, mos hap gojën, se do e pësosh…”! -Doruntinë, motra ime, ndoshta janë në lodër e s’presin të vemi sonte. [6], In 2009 the drama was successfully shown in many theaters throughout the Balkans as per Jorgos Jakumis' translation. Sado penduar të jem unë, Për nga pjesa e kursyer e racionit të bukës. “Bëj njerëz,” i thashë. Mbreti bën kokrrën e qejfit në sarajet mëdha buzë detit, ha e pi e ndërron gratë, dërgon të tjerë në luftë që të vriten e të bien rob. Kjo lloj poezie vjen si avangardë e lirive shprehëse, krijuese, por dhe si një mirëkuptim nër vedi, mbi shumëllojshmërinë e të shprehurit, si veçori e pluralizmit krijues. Lluka çdo të diel vinte e më takonte në shtëpi. Po, kur të na arrijë, ne do të jemi 100 vjet përpara tyre…!(!). -Kostandin, vëllai im, përse shpatullat e gjëra të janë mbushur me myk? U zhvendosa një gjysmë hapi, për nga qoshku i djathtë. bishtnajë dhelpre Avioni ku gjendej Dragoja, duke u kthyer nga Kina, u rrëzua në Irkutsk, në zbritje e sipër, mbi aerodrom”. – Po atë gjuhë, kanë prostitutat, kontrabandistët, gjithë ata italianë matrapazë dhe feministë… nuk e kanë gjuhën të zgjedhur si këtu në kryeministri…! Sipas tij, komunisti Gjinishi është agjent britanik dhe amerikan. Porosia e Sejfulla Maleshovës: “Kjo është parti terroriste, mos hap gojën, se do e pësosh…”! Po kur nisen t’i vriten dhe të tjerët, mëmës iu keput zemra dhe lëshoi një psherëtimë të madhe sa uturoi tërë vendi: -Mjere unë, c’helm i madh të mos kem Doruntinën pranë ne këtë zi që me mbuloi shtëpinë!. Shkonte e vinte rreth varrit e përsëri ajo thërriste: -Konstandin më dhe fjalën Kostandin se ti do më sillje bijën time! Duke u marrë me të, kisha heshtur. Ishte vepër e vëllimshme. U ndamë të përlotur me të gjithë bashkëfshatarët dhe u ktheva në Tiranë, në shtëpinë time, te fëmijët e mi. Pyetje: – Si e ndjeve veten, kur dole nga pragu i portës së burgut? U ula dhe ai më pyeste për shumë gjëra. Njeriu nuk shkon rastësishëm tek liria e tij. Po të rri unë me Safon këtu, atyre u kemi siguruar internimin ose burgimin. Kjo vjen këndshëm si një futurologji e elektrizuar nga gjeneracioni i natyrës shqiptare në poezinë “Çfarë nuk është unë, është ti”. Në këtë koncept, idetë e perceptimit filozofik të jetës, arealit, shoqërisë, ngërthehen përmes një impresionizmi sundues, duke u bërë njësh me shprehitë shpirtërore, me historitë që përjeton autori, në hapsirë e kohë. Shumë nga komunistët e pare, u vranë në luftë. Unë kaq mund të shkruaj, tani në këtë gjendje që jam. 190 people follow this. U përjashtova nga Lidhja, më hoqën të drejtën për të qenë shkrimtar në profesion të lirë dhe të drejtën e botimit për një afat të pacaktuar. Ikë, se mos të sheh njeri”! Dhe unë e vështroja, pa kuptuar se ç’thuhej. E mori ne vithe te kalit. Aty rrija mendoja. Të trembëdhjetën kishte një bijë të bukur mbi shoqet të gjitha, që ia thoshin Doruntinë. Shkova poshtë dhe e pyeta motrën, se ç’kishte për drekë. Vasha u rrit e u bë për të martuar. Po… presim…”!) Besa jote nën dhe! – Të kam pasur dhe do të të kem vëlla, se nuk e harroj të kaluarën. Nisa të ndjehem keq, më vinte për të vjellë, e gjykova veten si njeri të vogël, qenie shtiranake. U prishëm edhe me Kinën dhe shpallëm vetizolimin. Ne e pyesnim dhe ai heshtte. Mehmeti bëri parathënien dhe botoi aty një poemë të tijën “Adelante, camaradas”! Vërvit e çjerr leckat grisë e rrëqisë**, leckat e bardha e t’murrme, retë, e nëpër shkrepa i vjerr. Atëherë ata duartrokitën stuhishëm e, më përshëndetnin me dashuri. Erdhi një urdhër për shkurtim personeli dhe më gjetën mua të më shkurtonin…! Pak ditë pas botimit, Mehmeti na ftoi për një piknik në bregdet, te pishat tej Shkëmbit të Kavajës. Të krijohet përshtypja se kush ulej në ndenjësen e katërt ishte i dënuar; duhej të ishte patjetër manekin, të humbiste para Komandantit, se përndryshe mund t’i ndodhte gjëma, si Mustafa Gjinishit me shokë. Kështu i raportuan Mehmetit, i cili u zemërua pa masë, duke më quajtur të çmendur, dhe propozoi ai vetë që të merreshin masa kundër meje. Atë burrërinë tënde, e kam dhjerë. Dhe, që të më qetësonte, nisi të më tregonte episode të paharruara nga Spanja. Të trembëdhjetën kishte një bijë të bukur mbi shoqet të gjitha, që ia thoshin Doruntinë. Edhe vet shamia, mbështjellë me një copë plastmasi, që ta mbroj bukën nga tharja e ashpërimi. Ky ekzistencializëm futurist, në bindjen time, vjen edhe në poezi, pas 50 viteve, si një simfoni, si një kujtesë, nga një qytetrim inteligjent, ardhur në trojet shqiptare me trojkën majakovskiane, me atë “bukurinë që vriste” shpirtrat e krijuesve në vitet 60-70-të. Gardiani qenkej zgjuar, e pashë që rrotulloi çelësin në dry, hyri brenda, pas tij hynë dy a tri të tjerë dhe, fill pas tyre, u gjend brenda qelisë komandanti i burgut. Nalt ia hudhi kangës siç e ka zakon Dhe m’u tret për fare në gjethin e ri! Duhet ta dija këtë gjë. Cili e kundërshtoi këtë, përveç ballistëve, që trumbetuan: “Këta komunistë u bënë skllevër të jugosllavëve”! Pak më vonë, arrita edhe unë. Rrëfimet e shkrimtarit të njohur Petro Marko, ish-luftëtari i Brigadave Internacionaliste në Luftën e Spanjës në vitin 1936, dhe më pas edhe i rezistencës antifashiste në Tiranë, tregon prapaskenat e asaj që njihet si Lufta Nacionalçlirimtare dhe pse Koçi Xoxe urrente Enver Hoxhën?! Çfarë i ke dhënë kulturës sonë ti… Ai djalë është… bëri gabime… dhe do të dalë… Po ti, Petro, ec kokëlart! Është pak a shumë lufta jonë me personazh kryesor heroinën Zonja Çurre, nga Tragjasi, së cilës i kam kushtuar edhe një vjershë të dashur “Vajza e Labërisë”. Unë mendoja se nuk duhej të udhëtonim të tre bashkë, me makinë për në Spaç, se kisha frikë mos makina rrokullisej, nëpër ato rrëpira dhe vdisnim që të tre. Isha duke shëtitur në bulevard, kur dëgjova dikë të më thërriste. Shqetësimi i djalit, kishte filluar që me masat e marra kundër meje. Derdheshin si lumë, drejt trenit, për në Durrës, se kishin ardhur disa tragete dhe këta mijëra e mijëra njerëz, vraponin t’i arrinin, të hipnin në to dhe të largoheshin nga vatra, nga nëna, nga babai, nga foleja e ëndrrave të tyre, duke shpresuar se vraponin, drejt lirisë, diku përtej detit. Tashmë gazetat letraro-kulturore “Exlibris” dhe “Nacional”, në rubrikat e tyre të mirëstudiuara, përmes përvojave diturake të bordeve, kanë marrë përsipër të promovojnë vlerat më të mira krijuese, duke konsoliduar statusin e një institucioni të mirëfilltë të kritikës në botën e letrave, jo vetëm shqiptare, por edhe më gjerë. “Vazhdo të bësh gjumë të qetë, zotëria im! Qelizat, që funksionojnë në trup, si tru e si ndjesi, kërkojnë pa pushim të riprodhohen. M’u duk se edhe ai ndjeu që përgjohej, sepse ngriti sytë për nga tavani. Vendimi ishte i Mugoshës: “E dënoj me vdekje”. About. [4] The ballad is still sung in the area.[5]. Mother cannot bear the loss of all of her children and not having even her daughter close to her at an old age, her mourning too heavy to bear. Ish njëherë e një mot një nënë shumë e mirë i kish dymbëdhjetë bij të hijshëm. Hetimet, prokuroritë, gjykatat, gjithë aparati i dukshëm e ai i padukshëm i diktaturës, janë vetëm dora e zgjatur e tyre. Sigurisht, një shkrimtar, kurrë nuk arrin të shkruajë më shumë se pesëdhjetë për qind të atyre veprave që ka ëndërruar, ose planifikuar. Ambasadori kinez, sekretari i tij, një i dërguar i “Hsinuasë” dhe një shok shqiptar, përkthyes, konstatuan se unë; po e realizoja edukimin tim, në gjirin e masave.(!) Iduesit ishin këta dy të fundit dhe po këta ishin që nuk e duronin në tryezë Gjinishin “ngaqë ai luante poker më mirë se tre të tjerët dhe ishte në gjendje t’ua kapte thuajse të gjitha bllofet”. – Çfarë i ke thënë shokut “X”? Krizalida kishte çelur. Janë tre dhe luajnë poker me një ndenjëse bosh, të vdekur. Peshkatari shtrëngon zemrën e gjanë si deti, kur vala e mbulon, dhe merr thellë frymë n’erën vringëlluese, kur në kulm ngjitet. Më pare, ishin jugosllavët ata që zbulonin dhe zhduknin mijëra e mijëra të “Kolonës së Pestë”, me urdhër nga lart. Dua të përmend dy fjalët që tha Gorbaçovi, në varrimin e dy të rinjve, që kishin mbrojtur parlamentin, nga forcat regresive dhe u shpallën “Heronj të Popullit”…: “Ne sot, nuk po varrosim vetëm këta dy ‘Heronj të Popullit’, por po varrosim komunizmin!”. Po romani, ka një kuptim të thellë universal: ai që kërkon t’i zërë derën tjetrit, ikën pa brekë…si italianët që erdhën të bëheshin zot të këtij vendi, dhe u katandisën të iknin pa brekë. Asnjë nga djemtë nuk kishte fjetur dot, jo nga të ftohtët, se stina ishte e ngrohtë, por nga fjalët e të zotit të shtëpisë. Vasha u rrit e u bë për tu martuar. Me situatën e krijuar, me arrestimet që pasuan, ai kaloi në një gjendje shumë të stresuar. Prandaj të propozoj: mendohu mirë sonte dhe nesër mos u nis për në Tiranë. Erdhi motra me tenxheren, ua mbushi prapë, u hodhi vaj boll dhe limon, solli dhe bukë tjetër. Vasha u rrit e u bë për tu martuar. Ata më thirrën mua dhe më dhanë të gjitha mundësitë, që të botonim edhe ne një libër të tillë. Po të më shihte kush, do besonte se ulesha për të ngrënë. Pas një bisede për rreth dy orë me vjehrrën time, Skënderi, doli bashkë me mua i mahnitur se si ajo fliste për të vërtetën objektive, pa iu trembur syri dhe tha: “Është fat i madh për mua, që njoha një grua të tillë nga fisi i bejlerëve të Qafëzezit”. Titullin ia vura “Niku i Martin Gjinit”. 27 Tetor, 2014 3869 (Tregim) Gjashtë e gjashtë dymbëdhjetë, Doruntina trembëdhjetë!… Ish një herë e një mot një mëmë shumë e mirë e kish dymbëdhjetë djem të hijshëm. U ulëm dhe ai kushedi se nga vinte, se ishte data 5 maj, dita e Dëshmorëve dhe kushedi se në cilën familje dëshmori kishte qenë. Duhet vetëm ca pak kohë. Isha një i burgosur, pra, me mua mund të bënin ç’të donin. Më vonë, Drita, gruaja e tij, më tregoi se në çantën e Dragos, u gjetën dy palë këpucë të vogla, që ishin për vajzat e tij të mitura, dhe, midis sendeve të tjera, ishin shpërndarë nëpër aerodrom dhe faqet e romanit tim, të cilat i mblodhën të pranishmit dhe ia sollën familjes. roletKumrije HoxhaKushtrim AsllaniAdelina XharrahuRexhep Myftarirolet dublereBina ZymberiErmal HajdiniBashkim Vllahiakamera dhe ndriqimiFaton Haxhimehmetipro. Për një artist, kjo është e barabartë me vdekjen. Në këto rrethana, kemi morinë më të madhe të ngjarjeve, që zhvillohen paralel ndaj njëra-tjetrës dhe njëkohësisht në ndërvartësi të madhe mes tyre. Tryeza e ngushtë e pokerit, ku të gjithë janë të barabartë, por “komandanti është më i barabarti nga të gjithë” (një shprehje oruelliane kjo) është instanca më parazite dhe më gjakatare që iu mbivihet të gjitha institucioneve shqiptare në historinë e mëvonshme. » Dhe un qesha dhe qesha, të thosha: « S’më kupton! Bënë dasmë nëntë ditë. Folën e folën, pastaj, një “shoku” im i vjetër, tha: “Petroja e ka shkruar tani atë poezi”! Pyeta Trandafilin: « Trandafil gjithë erë, ç’kangë këndon Bilbili? Besa e Kostandinit Tregimet shqiptare nuk mund të jenë të plota pa legjendën e besës. Edhe për këto pak faqe, për 45 vjet të gjatë e të mundimshëm, që po i shkruaj për biografinë time, nxitëse është Safoja, e cila me siguri e ndien, që mua po më lënë forcat. U ndjeva më i qetë, teksa shkova ndërmend se komandanti real tashmë përgjonte, bashkë me mua, edhe sozinë tij prej buke. Pjesa e pestë Bota do të na ketë zili, – thoshte Enver Hoxha. Poezitë që shkruan ngjajnë përherë e më tepër si rrëfimet intime të një zemre. Kalbet në varr të zi! Ti e di edhe burgun e djalit, të cilin e kam vuajtur edhe unë. N’qiellin plot dritë e gaz, kur e lëshove, kumbonë, hymnin e naltë të lindjes s’re un me nji shpresë të re që në shpirt më zgjove, e ngrita kangën teme për në re. Të dhjetën trimi mori nusen e shkoi tek dheu i tij. Njëkohësia, përballja, marrëveshja, lufta, midis asaj që është dhe asaj që dëshiron të jetë, është vetë motivi i të qenit. Më pa me çudi. Thashë ta përmbaja veten, se kujtova gruan time të gjorë…! Autori i tyre boton më 1935 librin poetik « KANGET E RINIS SE PARE », duke u bërë kështu de facto simbolisti i parë shqiptar. Ashtu si romani “Hijet e muzgut” bën parodizimin e miteve biblike dhe atyre historike, edhe romani “Un mort”, bën parodizimin e historisë së Shqipërisë së Enver Hoxhës. Hajro Cini vlerësoi lart gramatikën shqipe të autorit, ndërsa Angela Paparizo u ndal në shumë në përshkrimin e karaktereve që ishin sa tërheqës, aq edhe të besueshëm. – Dhe plaku ngriti kokën me sytë plot lot, e iu përgjigj: – Vetëm Safoja, më kupton, asnjë njeri tjetër! – Unë kështu shkruaj dhe nuk shkruaj gjëra donkishoteske! Ç’duhej më? Çfarë ishte poezia ? Më tej, duke u marrë me tulin e bukës, i ndiqja me bisht të syrit. nuk vlen asgjë, nuk vlen asgjë! Kam frikë se duke folur kështu po i bëj më të ashpër ata të komandës, nëse më përgjojnë vërtetë…. Ishim izoluar nga jeta. EPILOGU Doja të këqyrja korridorin. Historia, do të bëhet gjykatësi i drejtë, i përçarjes së popullit shqiptar dhe i shkëputjes së Kosovës. Por edhe Safoja, kishte familjen e saj, nënën dhe vëllanë, të cilët nuk mund t’i braktiste, se do të kishin pasoja të rënda. Kur zbardhi mëngjesi, ne ishim ende të tre, kokë më kokë, duke menduar se çfarë do të ndodhte më tej. Të gjithë e dëshironin askush s’guxonte ta zërë nuse, sepse nuk e ndjente veten të zotin për ta marrë për shoqe. – Eh, ta dish… – i shpëtoi kjo frazë, pastaj ndërroi bisedë. Të ngrënit nuk na ishte ndaluar. (Njëkohësisht u mor masë edhe kundër redaktorit të romanit, mikut tim të mirë, poetit Llazar Siliqi. Ktheva kokën dhe pashë në ballkonin e tij Dhimitër Shuteriqin, i cili ma bëri me dorë që ta prisja. It is also narrated in a prose version[1] Unë mendoj – meqë i kam jetuar ato kohë – se shumica e popullit kishte besim te djemtë e tij partizanë patriotë, idealistë e komunistë, se e dinin që këta djem luftonin për lirinë dhe pavarësinë e tij. Besa e Kostandinit Gjashtë e gjashtë dymbëdhjetë, Doruntina trembëdhjetë !. Nuk do të ketë më mure, që të na ndajnë nga bota. Ti mi more të dymbëdhjetë bijtë e tani ke ardhur të më marrësh dhe mua qe të mos e shoh më Doruntinën time! Kur kalonin disa orë dhe vakti tjetër i të ngrënit ishte ende larg, ndjeja gjithnjë gurgullimën e zorrëve. Do të bëhej, në bashkëpunim me Kinostudion e Moskës, një film për luftën tonë partizane dhe skenaristi do të ishte shqiptar. Pse s’u gëzova me ta më shumë?! Mjaft që flas me njerëzit e mi, paçka se prej buke. – Edhe vetë Amerika, na ka zili dhe lufton që të na arrijë në jetën e lumtur që bëjmë ne…! E shpura në Ndërmarrjen e Botimit. Ishte pesëmbëdhjetë vjeç. e verë gjaku Shqiptoi vetëm disa fjalë të pakuptimta për ne: “Jam këtu, për të dytin”. Vështroi muzgun, një muzg thuajse vajtimtar, i zymtë si vdekja. About. Zija, Shefqet dhe Ali Rizvanolli, vëllezërit kosovarë të shpallur të deklasuar, të tatuar rëndë, pranuan në shtëpinë e tyre familjen e Safos. – Sot kam nderin, të pi kafe me një dëshmor të gjallë! Constantin and Doruntine (Albanian: Kostandini dhe Doruntina), or Constantin's Besa (Albanian: Besa e Kostandinit), is an Albanian ballad and legend.It is also narrated in a prose version [1] The legend has been narrated also:. Zoti u ruajt mendjen, nëse më përgjojnë kur merrem me tulin e bukës! At the curse, Constantin wakes up from death, becoming a lugat, and brings Doruntine back, because a mother's curse even after death, is worse than anything else. Kam menduar që ti, të qëndrosh këtu bashkë me gruan. Gardiani nuk po bëhej i gjallë dhe unë u ngrita. Gramatika që ai përdor, frazat e qëruara dhe me plot kuptim, sarkazma therëse dhe informacioni në detaje janë disa vlera të tjera të shtuara të veprës. E gjeta me vend mendimin e Mânes, të cilit i vinte keq për mua, por që ai vetë, nuk kishte asgjë në dorë që të më ndihmonte. S’është ndonjë kush e di çfarë liria e madhe. Robert Elsie has translated into English the ballad from the version of Margëlliç (modern Margariti), Chameria, called Kostandini e Dhoqina. Madje mund të them në muajt e parapëlqyer të autorit në Prill dhe në Maj. Vendet e ngjarjes janë: Zvicra, Shqipëria, Italia, Kanadaja, madje edhe Kina e largët. Atëherë Kominterni, i pati bërë thirrje proletariate botëror, që të ndihmonte me vullnetarë Republikën Spanjolle. Të mos kthehesh më në Tiranë. Ndaj gjithçka në poezinë e Skënderit, vjen si një organizëm i gjallë në magjinë poetike, duke na dhënë edhe portretin alpin përmes madhështisë së bjeshkëve ku: Kjo poezi e natyralizuar, vjen përmes raporteve tejet të sinqerta dhe reale, shoqërore, shpirtërore, me arealin që e rrethon, si impute të domosdoshëm artistikë. Më kujtohen bisedat që bëmë në dhjetor të vitit 1941, në shtëpinë e Turkeshit, kur ne shkuam të merreshim vesh me patriotët e ‘Ballit’ për të bashkëpunuar me ta kundër okupatorit…dhe ata më thanë: “Nëse Kosovën, nuk e përfshin partia juaj, atëherë Kosovën, e shitët, prandaj me ju nuk shtrohemi në bisedë…”! -Të jap besën zonja mëmë, se kur t’a duash ti Doruntinën, qoftë për gaz, qoftë për helm, vete unë e t’a sjell!. Mehmeti më tha se me këtë vepër, do të bëja armiq shumë shkrimtarë dhe se, duke kaluar koha, ajo do të çmohej më shumë, se ishte monumenti i shqiptarëve në Spanjë. Përgjigje: – Si konkluzion: Koha e parë, gjersa u prishëm me Jugosllavinë, më 1948-ën. Eh, kur sajoj fëmijët, tuli i bukës është si lënda e përdorur për të krijuar njerëzit e parë të botës. » Për mue mëshirë, vlla kishe si unë kisha mëshirë për ty…Sa e ambël asht andrra në jetë, kurrë s’e kuptove! Ndryshe nga ajo gruaja tjetër, reale, kjo prej buke është edhe më ideale: nuk më qahet për hallet e ditës, as për ushqimet e pamjaftueshme për fëmijët. Ndërtuesit ndërtonin, bujqit punonin, këngëtarët këndonin, piktorët pikturonin, jeta vazhdonte, por nën diktaturë. Kostandini shkoi e hyri prapë ne varr te zi. Ishte një kohë e tmerrshme. Meqë nuk më linin të gëzoja vetminë time, le të bënin shoqërinë që ofroja unë. Pas kësaj, në fund të vitit, në maturë, ndodhi një ngjarje e shëmtuar. Kisha kujtimet për Luixhi Longon, për brigadën “Garibaldi”, kisha një botim francez dhe “Vullnetarin e lirisë”, që botuam në Madrid. Unë shkova në fshatin tim dhe vendosa që atë tregim, ta ktheja në dramë. Një gjendje e tillë, stimuloi dhe shfaqjen e mendimeve. Ndër dete e pyje n’valë, era kumbon, gjëmon e zgjon palë-palë në fushën e gjanë tingujt e lanë n’errësinën që t’frikson. Vetëm i vogli, Kostandini donte. Ku i gjejnë tërë ato fasule… duhen vaporë dhe vaporë me fasule, për t’i ushqyer. Nuk ishte thjesht magjia ligjëruese dhe përsosuria metrike e poezive, por brenga e thellë dhe përpjekja e poetit për të zbuluar e për të dhënë me art atë që është e veçantë në jetë. Takimi u zhvillua në një nga mjediset e “Venetian Banquet Hall” në Vaughan. – Dhe ika pa përshëndetur njeri. Në shesh, përpara shtëpisë, gjeti të bijtë e të motrës, nipërit e tij, që loznin e vraponin pas dallëndysheve. Me inteligjencën e tij krijuese, sharmin poetik universal, me zgjuarsinë e tij, i kthen ato ngërçe shoqërore në poli-etikë estetike. At this point all twelve brothers agree to the marriage, but soon they all die in a war, Constantin included. Ja një paragraf nga kapitulli me të njëjtin titull “Un Mort”: “Ata luanin poker me një mort. Pyetje: – Si e ndieje veten si krijues brenda kornizave të kërkesave të kohës? Nuk ma njeh zërin? Ishin vite shumë të rënda dhe i justifikuam të gjithë. Kjo gjetje artistike i ka dhënë titullin librit. Po, kur shkel kamba jote në kto shkallë, gjëmon tempulli i gjithë në t’thellë gjansin! – tha ajo dhe thirri një mbesë, që ta ndihmonte…! Po të më ftonte të haja a pija diçka prej tij, nuk do ta refuzoja. Kush e di si isha kandisur prej kurtheve të lloj-llojshëm të qelisë, gjersa merrja përsipër të dilja prej vetes e të përftoja formën e një statuete. Thomai, ishte arratisur nga fshati me të atin, kur ishte vetëm 15-vjeçar, kurse tani, ishte bërë një burrë i pjekur me familje, me pasuri, të cilën, e kishte vënë me punë e mund, duke e nisur si mekanik e, duke fjetur nën ura. Ai tjetri, prej buke, s’bëzante. Kemi ndarë kafshatën bashkë. Vendodhjet janë Tirana (Banesa e Enver Hoxhës, Shetitorja “Dëshmorët e Kombit”, Selia e KQPPSH, Pallati i Brigadave, Radio Tirana 2, Ambasada Kineze), Rinasi, Plazhi Durrës, Plepat Durrës, Kakavijë, Skrapar, Bari (Itali, Vila Puljeze), Kanada- Saskaçevan, Pekin. One of the most experienced and loved actresses of the National Theatre of Albania, Margarita Xhepa, People's Artist of Albania, returned on the scene after several years of absence just to interpret this drama. Ne jemi të realizmit socialist. Me shkop në dorë, nximë në fytyrë, flokët e bardhë si borë, plaku rrugën e gjatë ma s’po e mbaron. Bisedonim hera-herës dhe ai çuditej pse më kishin burgosur…! Për këtë roman, kritiku dhe miku im Dalan Shapllo, me guxim, mbrojti mendimin se; ky ishte romani i parë modern shqiptar. Kjo është binjakëria e tyre. Në shtëpi, me gjysmë zëri diskutonim: ‘Të ketë ndërhyrë Hysni Kapo, për të gjitha këto”?!
Humbaur Fahrradstandschiene, Telekom Betrugsmasche 2020, Chirurgie Behring Krankenhaus, Niedersfelder Hochheide Nach Willingen Wandern, Articles B